در مقاله آیا سندروم تک فرزندی واقعیت دارد؟ به بررسی این دیدگاه رایج پرداختیم و نظرات کارشناسان را گفتیم. در این قسمت به راه‌های جلوگیری از تبعات تک‌فرزندی می پردازیم.گاهی اوقات، رفتار و اعمال والدین باعث بروز و تقویت خصوصیات منفی مرتبط با سندروم تک‌فرزندی می‌شود. در اینجا، رایج‌ترین تله‌هایی که بر سر راه این والدین قرار دارد و استراتژی‌های موثر برای گریز از آنها ارائه می‌شود.
این مطلب را مجله کودک، تیم پژوهشی و آموزشی آی‌قصه از سایت معتبر parents ترجمه و بازنویسی کرده است.
از تک فرزند خود، بیش از حد محافظت نکنید
به گفته نیومن، “این والدین، تمام در و ندارشان را روی تنها فرزندشان سرمایه‌گذاری کرده و کاملا طبیعی است که بیش از حد محتاط باشند. وقتی یک کودک تک‌فرزند شروع به راه رفتن می‌کند، والدینش تمام مدت بالای سرش می‌ایستند و نمی‌گذارند زمین بخورد. وقتی بچه با یکی از دوستانش دعوایش می‌شود، والدینش او را از این موقعیت نجات می‌دهند. اگر پدر و مادر مدام در کارهای فرزند خود دخالت کرده و بجای او با دیگران مبارزه کنند، او هیچوقت یاد نمی‌گیرد مسیر زندگی خود را در دنیا پیدا کند”. در صورت امکان، سعی کنید آن سوی ماجرا را هم ببینید و در مورد والدین صاحب چند فرزند هم تحقیق کنید. از آنها بپرسید از چه پارامترهایی برای تربیت فرزندان خود استفاده می‌کنند، چه بسا همین نکات به شما در ایجاد تعادل بین محافظت و محافظت بیش از حد کمک کند.
فرزندتان را به برقراری روابط اجتماعی بیشتر تشویق کنید
از آنجا که تک‌فرزندها هسته مرکزی جهان والدین خود هستند، به سختی می‌توانند با همسالان خود ارتباط برقرار کنند. پاتریشیا هندرسون شیم، معاون مرکز رشد کودکان نوپای دانشکده بارنارد در شهر نیویورک اظهار می‌دارد، “تعاملات اجتماعی در سنین خردسالی به بچه‌ها کمک می‌کند تقسیم کردن با دیگران، رعایت نوبت، و حل اختلافات را یاد بگیرند”. با گذاشتن قرار بازی و یا شرکت در کلاس‌های مختلف، ترتیبی بدهید تا فرزندتان وقت زیادی را با بچه‌های هم سن و سال خود سپری کند. اگر در نزدیکی اقوام خود زندگی می‌کنید، می‌توانید ترتیب قرار بازی با بچه‌های آنها که هم سن فرزندتان هستند را بدهید و به این شکل، او برقراری ارتباط با خواهر و برادرها را نیز به نوعی تجربه خواهد کرد.
از فرزندتان انتظارات غیرواقعی نداشته باشید
بعضی از بچه‌های تک‌فرزند برای جلب رضایت والدین خود، به سمت کمال‌گرایی سوق پیدا می‌کنند، چراکه پدر و مادر انتظارات خیلی بالا و حتی غیرواقعی از آنها دارند، دلیلش این است که این بچه تنها شانس آنها برای تربیت درست و موفقیت‌آمیز است. انتظارات خود را طوری تنظیم کنید که متناسب با سن و توانایی‌های طبیعی فرزندتان بوده و به او اطمینان خاطر بدهید که لازم نیست در همه چیز بهترین باشد. مثلا، اگر دخترتان عاشق نقاشی کردن است، این بدان معنا نیست که او باید در آینده به یک هنرمند ماهر و بااستعداد تبدیل شود (و یا خواهد شد). بجای تلاش برای خلق یک پیکاسوی کوچولو، سعی کنید روی اینکه چقدر از این کار لذت می‌برد تمرکز کنید.
بگذارید فرزندتان خودش تصمیم بگیرد
شیم می‌گوید، “زمانی که مامان و بابا تنها کارگردانان زندگی یک کودک تک‌فرزند هستند، او متکی به آنها بار آمده و پیش از انجام هر کاری، باید از آنها کمک و راهنمایی بخواهد. اگر همیشه شما بجای فرزندتان فکر می‌کنید و کارها را انجام می‌دهید، او هیچوقت یاد نخواهد گرفت که خودش فکر کند و کارهایش را انجام دهد”. برای اینکه زمینه تصمیم‌گیری‌های آتی را برای کودک نوپای خود آماده کنید، به او اجازه دهید برای امور ساده، خودش تصمیم بگیرد و انتخاب کند: مثلا خودش بگوید که برای زمان خواب دوست دارد کدام کتاب قصه را برایش بخوانید. همچنین، سعی کنید هنگام بازی کودکتان، خیلی پیشنهاد ندهید و دخالت نکنید، مثلا به او نگویید از کدام مداد رنگی استفاده کند یا قطعه پازل را کجا بگذارد. با عشق و محبت فراوانی که تک‌فرزندتان از جانب شما دریافت می‌کند و به کمک برخی از دوستان، وی به کودکی باثبات و سازگار بدل خواهد شد.
